کتاب صوتی هواوپونوپونو محدودیت صفر- ایهالیاکالا هولن،جو ویتالی(نسخه کامل وباکیفیت)

بخشی از کتاب محدودیت صفر

من در آگوست سال ۲۰۰۴ در غرفه ای که در گردهمایی سالانه ی انجمن ملی هیپنوتیزم کاران برپا شده بود کار می کردم. از گفت وگو با مردم، خودگردهمایی، انرژی و تبادل اطلاعات جاری در آن لذت می بردم، اما از اتفاقی که آن روز سرآغازش بود، از معجزه ای که زندگی ام را زیرورو کرد بی خبر بودم.
دوستم مارک ریان ( ۱۶) با من در غرفه کار می کرد. او یک هیپنوتراپیست است و بسیار روشنفکر، کنجکاو، دارای فن بیان خوب و در کاوش زندگی و اسرار بی شمار آن، از قدرت تحلیل بسیار بالایی برخوردار است. ما اغلب ساعت ها به گفت وگو می نشینیم. از قهرمان هایمان در درمانگری می گوییم، از میلتون اریکسون ( ۱۷) تا روحانی های نه چندان معروف. در لابه لای یکی از همین گپ و گفت ها مارک با پرسیدن آن سئوال غالفگیرم کرد:
« تا حالا چیزی در مورد درمانگری که بدون اینکه مردم را ببیند شفایشان می داده چیزی شنیده ای؟ »
یکه خوردم! من از روح درمانی و درمان از راه دور چیزهایی شنیده بودم، اما به نظر می آمد که مارک دارد از چیز دیگری صحبت می کند.
« روان شناسی که می گویند یک بخش پر از مجرم های روانی را شفا داده، بدون اینکه حتی یکی از آنها را ببیند. »
« چطور این کار را کرده؟ »
« ظاهرا از روش شفادهی بومی های هاوایی که اسمش هواوپونوپونو است، استفاده می کرده. »
پرسیدم: « هواو…چی چی؟ »
چندین بار از مارک خواستم تا آن کلمه را تکرار کند. تا آن زمان چنین واژه ای به گوشم نخورده بود. مارک چیز زیادی از ماجرای آن شفا یا نحوه ی انجام آن نمی دانست. اعتراف می کنم که کنجکاو بودم بیشتر بدانم. این را هم بگویم که باورش کمی برایم سخت بود. فکر می کردم بیشتر شبیه افسانه های بومی هاست تا واقعیت. « شفا دادن مردم بدون دیدن شان؟ آره خودشه! افسانه ست. »
مارک حرف هایش را با داستانی ادامه داد. او گفت: « شانزده سال در جست وجوی خودم در کوه شاستا در کالیفرنیا زندگی کردم. در آنجا دوستی به من دفترچه ای داد که هرگز فراموشش نمی کنم، کاغذهایی سفید با نوشته های آبی، مقاله ای در مورد این شفاگر هاواییایی و روش منحصر به فردش. برای سال ها، بارها و بارها آن مقاله را خواندم. مقاله توضیح دقیقی درباره ی کاری که آن شفاگر انجام داده نمی داد، فقط می گفت که او با روشش مردم را شفا می داده. »
پرسیدم: « مقاله الان کجاست؟ » می خواستم آن را بخوانم.
مارک گفت: « هر چه می گردم نمی توانم پیدایش کنم. اما انگار چیزی در درونم به من گفت که در موردش با تو صحبت کنم. می دانم که حرف هایم را باور نمی کنی، اما من هم به اندازه ی تو شگفت زده ام. من هم می خواهم از او بیشتر بدانم. »
یک سال از گفت وگوی من و مارک گذشت. من در طول این ماه ها، به طور پراکنده در اینترنت به دنبال ردپای درمانگر اسرارآمیز گشتم. مسلما مطالب زیادی در مورد درمان از راه دور بود، اما می دانستم که روش هاواییایی ها این طور نیست. گویی مقرر بود بفهمم که در این نوع از شفادهی، فاصله ای نیست و مهم تر و بالاتر از همه اینکه من طرز نوشتن واژه ی هواوپونوپونو را نمی دانستم. چطور می توانستم در اینترنت دنبالش بگردم، پس رهایش کردم.
اما مارک در گردهمایی بعدی هیپنوتیزم در سال ۲۰۰۵ دوباره موضوع آن درمانگر را مطرح کرد. من به او گفتم: « نه اسمش را می دانم، نه نوشتنش را بلدم. خب، نتوانستم چیزی راجع به آن پیدا کنم » .
مارک خیلی خوب از پس موقعیت های جدید برمی آید. پس پیشنهاد داد که هر دو، کارهایمان را کنار بگذاریم. ما لپ تاپ را درآوردیم، به اینترنت وایرلس وصل شدیم و شروع به جست وجو کردیم. طولی نکشید که سایت اصلی هواوپونوپونو به آدرس www.hooponopono.org را پیدا کردیم. من کمی بیشتر جست وجو کردم و چند مقاله هم یافتم. آن مقالات به من شمه ای از آن چه می خواستیم واردش بشویم دادند.

تعریفی نیز از هواوپونوپونو پیدا کردیم که می گفت:

هواوپونوپونو فرآیندی است برای رها کردن انرژی های سمی درون، تا بتوانید تاثیر افکار، گفتار، اعمال و فعالیت های الهی را ببینید.

اصلا منظورش را نمی فهمیدم. پس بیشتر جست وجو کردم و به این مطلب برخوردم:

« هواوپونوپونو به زبان ساده یعنی اصلاح و تصحیح غلط. بر اساس باور یونانیان باستان، افکار به وسیله ی خاطرات دردناک گذشته، آلوده می شوند. هواوپونوپونو راهی است برای آزاد کردن انرژی افکار و اشتباهات دردناکی که منجر به عدم تعادل و بیماری می شوند. »

بله، جالب است اما این دقیقا یعنی چه؟
همچنان که در سایت در جست وجوی اطلاعات در مورد روان شناس اسرارآمیزی بودم که افراد را بدون دیدن آنها شفا می داد دریافتم که شکل به روزی از هواوپونوپونو وجود دارد که هویت سازی از طریق هواوپونوپونو ( اس.آی.تی.اِچ ) ( ۱۸) نام دارد.
سعی نمی کردم وانمود کنم که از این روش سر درمی آورم، مارک هم همین طور. پس با همکاری هم به کاوش ادامه دادیم.
لپ تاپ مان مانند اسبی بود که با آن در این سرزمین وحشی می تاختیم و در جست وجوی جواب ها پشت سر هم تایپ می کردیم.
در این بین به مقاله ای برخوردیم که مساله را برایمان کمی باز کرد:

هویت سازی از طریق هواوپونوپونو: ما به طور صددرصد، مسئول مشکلات مراجعه کنندگان مان هستیم.

دکتر ایهالیاکالا هولن و چالرز براون

در روش های سنتی حل مساله و شفادهی، درمانگر کار خود را با این رویکرد آغاز می کند که منبع مشکل در وجود مراجعه کننده است، نه در وجود درمان گر. او معتقد است که وظیفه اش این است که به مراجعه کننده در حل مشکلش یاری رساند. آیا ممکن است این دیدگاه، حرفه ی شفادهی را به بن بست کشانده باشد؟
یک درمانگر برای اینکه در حل مساله مفید واقع شود باید مشتاق باشد تا تمامی مسئولیت خویش را در به وجود آمدن مشکل، به گردن بگیرد. این بدین معناست که باید بپذیرد که ریشه ی اصلی مشکل، وجود افکار غلط در خود اوست، نه در فرد مراجعه کننده. به نظر می آید که درمانگرها متوجه نیستند که هر بار که مشکلی پیش می آید خودشان هم آنجا حضور دارند.